نيمه شب بود و غمي تازه نفس

ره خوابم زد و ماندم بيدار 

ريخت از پرتو لرزنده ي شمع

همه گل بود ولي روح نداشت

سايه اي مضطرب و لرزان بود

چهره اي سرد و غم انگيز و سياه

گوئيا مرده ي سرگردان بود !

شمع , خاموش شد از تندي باد 

اثر از سايه به ديوار نماند !

کس نپرسيد کجا رفت , که بود 

اين منم خسته درين کلبه تنگ

جسم درمانده ام از روح جداست

من اگر سايه ي خويشم , يا رب ,

روح آواره ي من کيست , کجاست ؟